Page 30 - Le figlie dell'erbivendolo

i metti a cavaddu, e parti. Junci a lu
primu rimitu:— « Unni vai, cavaleri ? »
— « Vaju pi l’aceddu chi parra. » — « Ih ! figghiu
mio, ddocu ha’ guai. Ma va avanti ca cc’ è cchiù
vecchiu di mia. » Arriva a lu secunnu rimitu ; e
iddu lu manna nni chiddu chi vinia appressu. Junci
nni lu cchiù vecchiu di tutti, e iddu cci dici: — «
Unni vai, cavaleri ? » — « Vaju a pigghiu l’ aceddu
chi parra. » — « ’Nca talè chi ha’ a fari: va’ nni la
muntagna: trasi ’nta lu palazzu ; trovi tanti statui,
poi un jardinu; e ’nta lu menzu ’na vasca, e ddà
supra l’ aceddu chi parra. Si iddu t'avissi a diri
cosa, ’un t’arrisicari a’rrispunniri. Cci scippi ’na
pinna di l’ali, l’abbagni ’nta lu pignateddu, e poi
l’unti a tutti ddi statui.... Grapì l’ occhi e ’un cci
vol’àutru. » Si licinziau; la strata la sapia; a quattru
corpi fu ’nta lu palazzu. Trasi e vidi lu jardinu, e
’nta lu menzu la vasca. L’ aceddu ___

30