Page 70 - Meni Fari

propri in chèl al sbrissave fûr a çhapâ
une boçhade di arie.
– Oe, ce fastu culì, galantòm ? – ai
domandà al fari.
– Ce che viòdis : o’ voi spassizànd
la calabrie. Sintît, po : ìsal bièl il
paradîs?
– Jòi !... Ma tu, fî gnò, come che ti
hai dìt, tu puès fâ crosetis.
– Almancul lassàimi dâi une
cucade. No us al mangi migo !
San Pieri nol mostrave di sintî
nançhe di chê bande ; ma l’amigo al
savè tant ben fâ e tant ben dî, che lui
par contentâlu si risolvè a vièrzii un
freghinìn la puarte. __

70