Page 10 - Catarina la sapiente

cammara e ’un vosi nèsciri cchiui. Manciari, e vulia
manciari ddà dintra; dòrmiri , e vulia a dòrmiri ddà
dintra: né spassiggi, né tiatri, né divirtimenti. Lu
patri; avennu st’unica figghia ca ’un cci spirciava
cchiù nenti, cci parsi di giustu di tèniri un
Cunsigghiu. Chiama tutta la Signuria (cà cu tuttu
ch’era niguzianti avίa amicizia cu li megghiu): ‒ «
Signuri mei, sapiti ch’haju ’na figghia ch’è la pupidda
di l’occhi mei: quant’havi chi è morta sò matri, stà
chiusa comu li gatti, ’un voli cchiù affacciari mancu
lu nasu. »
Lu Cunsigghiu dici: ‒ « Vostra figghia havi ’na gran
nnuminata pi l’universu munnu pi la gran sapienza
chi havi: grapìticci un gran culleggiu, cà cu lu dari
studiu, forsi ca si putissi livari sta barra di lu
ciriveddu. » ‒ « Mi piaci! » dici lu patri. Chiama la
figghia e cci dici: ‒ « Senti, figghia mia, mentri ca tu
zxzxzxz
10